Jeśli ktoś spodziewa się po tej książce jakiegoś głębokiego wglądu w to, jak Quentin Tarantino tworzył swoje filmy, co go inspirowało, jego stosunku do największych dzieł kinematografii itp., itd. - to tego nie dostanie.

Wybitny reżyser skupia się tutaj na kinie, na którym się wychował, głównie tym z lat 70 i to specyficzne, bo mowa tu głównie o kinie eksploatacji. Porównuje tutaj ze sobą często dwa filmy z tego samego okresu, wymienia dziesiątki tytułów, dziesiątki nazwisk, które jeśli ktoś nie jest zapalonym kinomanem, mogą mu kompletnie nic nie mówić.

Nie każdy się odnajdzie czytając tą książkę, ale.... Tarantino nie pisze tego ex cathedra, piszę to jako fan, jak kinomaniak i to czuć. Czuć emocje, które przelewa na papier, czasami trochę chaotycznie, ale ma się przez to wrażenie, że rozmawia się o ulubionych filmach z kumplem przy piwie. Czyta się to lekko, momentami jest naprawdę zabawnie, a jak ktoś ma w sobie miłość do kina, to nawet jeśli nie zna tych wszystkich tytułów i nazwisk, to będzie rozumiał to o czyta bez problemu.

Jeśli ktoś spodziewa się po tej książce jakiegoś głębokiego wglądu w to, jak Quentin Tarantino tworzył swoje filmy, co go inspirowało, jego stosunku do największych dzieł kinematografii itp., itd. - to tego nie dostanie.

Wybitny reżyser skupia się tutaj na kinie, na którym się wychował, głównie tym z lat 70 i to specyficzne, bo mowa tu głównie o kinie eksploatacji....